Belofte maakt schuld

Karima in BlikkiesdorpEn weer werden we geen wereldkampioen. Daardoor eindigde ook voor Nederland dit WK in Zuid-Afrika als een teleurstelling. De trainer en de spelers hadden het zelf gezegd: om van Spanje te kunnen winnen, zou Oranje zijn beste wedstrijd van het toernooi moeten spelen. Die wedstrijd kwam er niet.
Er werden tijdens dit WK wel meer beloften niet ingelost. Messi, Kaka, Cristiano Ronaldo, Eto’o, Rooney, Ribéry, Drogba, Gerrard, ze konden allemaal niet waarmaken waar iedereen zo op had gehoopt. Het lukte de wereldsterren niet om de wereld in vervoering te brengen.
Hoop op Afrikaans succes bleef onbeantwoord. Het thuisteam, Bafana Bafana was gewoon niet goed genoeg. De andere Afrikaanse landen, die dit toernooi eindelijk het Afrikaanse voetbal op de kaart zouden zetten, lieten het allemaal afweten. Alleen Ghana wist de trots van Afrika nog hoog te houden. Maar uiteindelijk verdween ook dat land schlemielig uit het toernooi: met een handsbal in de allerlaatste minuut ontnam Luis Suarez Ghana de zekere winst; de strafschop van Gyan spatte uiteen op de lat.
Ook de ploeg die dit WK het leukste en beste voetbal speelde, bleek niet in staat om zulk voetbal te laten zien in de halve finale: het multiculturele Duitsland verloor kansloos van de latere wereldkampioen met 1-0.

Als je dit WK zou moeten karakteriseren is het dat veel van de hoge verwachtingen niet werden waargemaakt. Daarom zou dit WK best weleens de geschiedenisboeken in kunnen gaan als het WK van de niet ingeloste beloften.

Een paar uren voor de finale begon reed ik Blikkiesdorp binnen. Blikkiesdorp is het symbool voor wat alles wat er mis was aan dit WK in Zuid-Afrika. Op een kale zandvlakte direct naast het vliegveld leven duizenden mensen in golfplaten hutjes. Als de hutjes er niet zo nieuw uit zouden zien, zou je denken dat Blikkiesdorp een informal settlement zou zijn. Maar dat is niet zo: de golfplaten hutjes zijn daar in de maanden voor het toernooi door de gemeente neergezet. Waar Zuid-Afrika er alles aan deed om zich de afgelopen weken zo goed mogelijk aan de buitenwereld te presenteren door te laten zien dat het land heus wel in staat was om een groot evenement als het WK te organiseren, werd Blikkiesdorp de schandvlek van dit WK.
Veel buitenlandse kranten wisten Blikkiesdorp te vinden om er een verhaal te maken over de deportaties die er voorafgaande aan het WK plaatsvonden. Want zo zou je de veelal gedwongen relocation van mensen naar Blikkiesdorp ook kunnen noemen. Daklozen die rondzwierven in wijken in de stad, zoals Greenpoint, werden naar Blikkiesdorp gedirigeerd. In het straatbeeld rondom het nieuwe fotogenieke stadion pasten natuurlijk geen daklozen. Bij Athlone werd een informal settlement ontruimd. Dat stond te dicht bij het oude stadion, waar tijdens dit WK veel van de ploegen trainden en dus te veel in het oog. Zelfs vanuit Johannesburg werden er mensen naar Blikkiesdorp gebracht.

Karima, een van de bewoonsters van Blikkiesdorp vertelde hoe er hier inmiddels 1667 units waren neergezet. Oorspronkelijk waren de units van 3 bij 6 meter bedoeld voor een persoon, maar inmiddels woonden hele families in de structures. De buurt was ingedeeld volgens het alfabet. De mensen in het A-blok woonden er het eerst. Zijzelf woonde in het M-blok, omdat ze met haar buurt een rechtszaak van bijna twee jaar tegen de gemeente had gevoerd om te voorkomen dat ze hier terecht zouden komen. Karima maakt deel uit van een anti-eviction campaign-groep, die al jaren strijd levert tegen de overheid. Inzet: het bestrijden van armoede en achterstelling. Ze vertelde hoe vier units een wateraansluiting en een wc moesten delen, maar veel wc’s waren kapot zodat ze vaak met 16 units een wc moesten delen. “Mensonterend,” zei Karina.

Ik keek om me heen. In de golfplaten hut stond een koelkast. De bewoners hadden een televisie en buiten stond een auto. Dat gold natuurlijk niet voor iedereen die in Blikkiesdorp woonde. Maar afgezien het feit dat de hutjes er van buiten allemaal hetzelfde uitzagen, zag ik eerlijk gezegd geen verschil met de shags in de informal settlements waar ik de afgelopen weken was geweest. Ik vroeg aan Karima waar ze hiervoor woonde. In een informal settlement, een aantal kilometer verderop, zei Karima. “We woonden in hutjes langs de straat. Er is ons beloofd dat we echte huizen zouden krijgen, maar nu stoppen ze ons weer in shags. Ze zeggen dat dit tijdelijk is. Maar dat zijn loze beloften. Zodadelijk zitten we hier weer tien jaar. We willen hier niet wonen. Dit is de bush of evil.”
Daarna klaagde Karima dat er een heleboel mensen waren bijgekomen voor wie Blikkiesdorp aanvankelijk niet was bedoeld. Er woonden hier inmiddels nu al meer dan 30.000 mensen. “Dit is de dumpplek van het WK geworden,” zei Karima. Daarbij hadden zich nog meer nieuwe bewoners gemeld die in Blikkiesdorp wilden komen wonen. Buitenlanders en mensen uit de Oost-Kaap. Die werden ’s avonds door de politie bij de poort geweerd, zei Karina.

Toen ik Blikkiesdorp weer uitreed, bedacht ik hoe krankzinnig het was dat de overheid dit kamp had gebouwd met het doel om de armoede uit het zicht van de wereld de houden. Je hoefde maar even de N2 op te rijden om daarmee geconfronteerd te worden door de kilometers lange rijen krotten waar de have nots van deze wereld wonen.

Dit bericht is geplaatst in WK 2010, township stories en tagged als , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , . Bookmark de permalink . Plaats een reactie of laat een trackback achter: Trackback URL.

Plaats een reactie

Je email adres wordt nooit gepubliceerd of gedeeld. Verplichte velden zijn gemarkeerd *

*
*

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>