Op het dak van de Mini Mark in Worcester staat een voetballer. Hij is gemaakt van afval en plastic zakken en draagt de kleuren van het nationale team. Die is daar neergezet door een dakloze kunstenaar, zegt Ina Smith. Samen met haar echtgenoot Paul, een gepensioneerde politiecommandant, heeft ze me zojuist opgepikt bij een benzinepomp aan de rand van de stad. Mijn navigatiesysteem had me gemakkelijk tot aan de voordeur van haar homestay kunnen brengen, maar Ina stond erop dat ik de laatste kilometers naar haar huis onder begeleiding afleg. “Dat is veel veiliger,” verzekerde ze me eerder die dag door de telefoon. Met een slakkengang van 40 kilometer per uur rijdt Paul voorop naar de afslag Worcester. Terwijl het vrachtverkeer voortraast voelt dat niet bepaald veilig.
De wijk waar Ina en Paul wonen ziet er netjes uit. In een brede straat liggen tussen rijweg en de trottoirs stroken gras ingeklemd. De huizen hebben allemaal een voortuin. Het lijkt wel een suburb zoals je die ook wel in Amerikaanse TV-series ziet. In Esselen Park, waar we ons nu bevinden hebben de mensen het duidelijk beter dan in de nabijgelegen township Zweletemba, maar toch raadt Ina het haar gasten af om hier alleen een blokje om te gaan. Vooral niet wanneer het donker is zoals nu. Voor Ina staat de veiligheid van haar gasten voorop.
Op een veilige manier de lokale bevolking ontmoeten. Dat is wat Dreamcatcher, de organisatie waarbij Ina zich heeft aangesloten voorop staat. Vijfentwintig jaar geleden werd Dreamcatcher opgericht door de Zuid-Afrikaanse Anthea Rossouw. De organisatie initieert sociale projecten in lokale gemeenschappen en legt daarbij sterk de nadruk op lokaal toerisme. Hiervoor is er inmiddels een heel netwerk van homestays opgezet die voornamelijk worden gerund door vrouwen. In een homestay logeer je bij de mensen thuis. Net zoals in een B&B, maar dan net even anders. Een paar huizen verderop in de straat van Ina staat een andere homestay. Die wordt gerund door mama Divine. Eerst gaan we bij haar langs om te gaan eten, zegt Ina.
Mama Divine is een gepensioneerde onderwijzeres en eigenaresse van Divine’s Homestay. Dat wil zeggen, het huis is van haar dochter, die als officier van justitie op de rechtbank werkt, maar zij runt de zaak, zegt mama Divine.
Tijdens het eten vertellen Ina en mama Divine over alle sociale problemen die de buurt teisteren. De werkloosheid is hoog, het drank- en drugsgebruik schrikbarend. Kleine kinderen van acht jaar zijn al verslaafd aan drugs en drank. Het is om moedeloos van te worden, zegt mama Divine hoofdschuddend. Toch is dat het laatste wat Ina en zij van plan zijn. Vandaar dat ze zich naast het runnen van hun homestay zich ook inzetten voor allerlei sociale projecten die door Dreamcatcher worden ondersteund. De gasten die in de homestays logeren zijn vaak vrijwilligers die ook meewerken aan de lokale projecten. Dat is een bepaald soort mensen, zegt mama Divine. Betrokken mensen die geïnteresseerd zijn in het land waar ze te gast zijn. Mensen die open minded zijn. Toeristen met een goed hart. “Ze komen van overal uit de wereld.”
Ze geniet van die ontmoetingen. Uit de tijd van de apartheid weet ze wat het is als je niet met met iedereen om mag gaan. “Deze ervaringen nemen ze me niet meer af,” zegt Mama Divine. Volgende week komt er een gast uit Amerika. “Nee, die komt niet voor het WK voetbal”, zegt mama Divine, “maar om te werken in een ziekenhuis.”
Zelf is ze een enorme sportliefhebber. Normaal ligt ze al om half vijf in bed en kijkt ze alle sport die er op televisie voorbijkomt. Nu volgt ze elke dag het tennis op Roland Garros. Als straks het WK begint , zal ze het gele shirt van Bafana Bafana dragen zoals zoveel van haar landgenoten. En natuurlijk gaat ze de wedstrijden van haar land op televisie volgen. Op Boland Park, een sportveld niet ver van haar huis, heeft de provincie in samenwerking met de lokale organisatie een Fanjol gepland. Daar kunnen mensen uit de buurt de wedstrijden bekijken. Er worden per keer tussen de 5000 en 10000 mensen verwacht. Vanuit de hele omgeving zullen ze uit de omliggende gebieden met taxibusjes worden opgehaald. Ook komen er optredens van bekende Zuid-Afrikaanse artiesten. Dat zal een prachtig feest worden, denkt mama Divine. Al zal ze er zelf niet naartoe gaan. Te veel drukte. Zij ziet het wel op televisie.
Initializing...
Verantwoord verblijf
De wijk waar Ina en Paul wonen ziet er netjes uit. In een brede straat liggen tussen rijweg en de trottoirs stroken gras ingeklemd. De huizen hebben allemaal een voortuin. Het lijkt wel een suburb zoals je die ook wel in Amerikaanse TV-series ziet. In Esselen Park, waar we ons nu bevinden hebben de mensen het duidelijk beter dan in de nabijgelegen township Zweletemba, maar toch raadt Ina het haar gasten af om hier alleen een blokje om te gaan. Vooral niet wanneer het donker is zoals nu. Voor Ina staat de veiligheid van haar gasten voorop.
Op een veilige manier de lokale bevolking ontmoeten. Dat is wat Dreamcatcher, de organisatie waarbij Ina zich heeft aangesloten voorop staat. Vijfentwintig jaar geleden werd Dreamcatcher opgericht door de Zuid-Afrikaanse Anthea Rossouw. De organisatie initieert sociale projecten in lokale gemeenschappen en legt daarbij sterk de nadruk op lokaal toerisme. Hiervoor is er inmiddels een heel netwerk van homestays opgezet die voornamelijk worden gerund door vrouwen. In een homestay logeer je bij de mensen thuis. Net zoals in een B&B, maar dan net even anders. Een paar huizen verderop in de straat van Ina staat een andere homestay. Die wordt gerund door mama Divine. Eerst gaan we bij haar langs om te gaan eten, zegt Ina.
Mama Divine is een gepensioneerde onderwijzeres en eigenaresse van Divine’s Homestay. Dat wil zeggen, het huis is van haar dochter, die als officier van justitie op de rechtbank werkt, maar zij runt de zaak, zegt mama Divine.
Tijdens het eten vertellen Ina en mama Divine over alle sociale problemen die de buurt teisteren. De werkloosheid is hoog, het drank- en drugsgebruik schrikbarend. Kleine kinderen van acht jaar zijn al verslaafd aan drugs en drank. Het is om moedeloos van te worden, zegt mama Divine hoofdschuddend. Toch is dat het laatste wat Ina en zij van plan zijn. Vandaar dat ze zich naast het runnen van hun homestay zich ook inzetten voor allerlei sociale projecten die door Dreamcatcher worden ondersteund. De gasten die in de homestays logeren zijn vaak vrijwilligers die ook meewerken aan de lokale projecten. Dat is een bepaald soort mensen, zegt mama Divine. Betrokken mensen die geïnteresseerd zijn in het land waar ze te gast zijn. Mensen die open minded zijn. Toeristen met een goed hart. “Ze komen van overal uit de wereld.”
Ze geniet van die ontmoetingen. Uit de tijd van de apartheid weet ze wat het is als je niet met met iedereen om mag gaan. “Deze ervaringen nemen ze me niet meer af,” zegt Mama Divine. Volgende week komt er een gast uit Amerika. “Nee, die komt niet voor het WK voetbal”, zegt mama Divine, “maar om te werken in een ziekenhuis.”
Zelf is ze een enorme sportliefhebber. Normaal ligt ze al om half vijf in bed en kijkt ze alle sport die er op televisie voorbijkomt. Nu volgt ze elke dag het tennis op Roland Garros. Als straks het WK begint , zal ze het gele shirt van Bafana Bafana dragen zoals zoveel van haar landgenoten. En natuurlijk gaat ze de wedstrijden van haar land op televisie volgen. Op Boland Park, een sportveld niet ver van haar huis, heeft de provincie in samenwerking met de lokale organisatie een Fanjol gepland. Daar kunnen mensen uit de buurt de wedstrijden bekijken. Er worden per keer tussen de 5000 en 10000 mensen verwacht. Vanuit de hele omgeving zullen ze uit de omliggende gebieden met taxibusjes worden opgehaald. Ook komen er optredens van bekende Zuid-Afrikaanse artiesten. Dat zal een prachtig feest worden, denkt mama Divine. Al zal ze er zelf niet naartoe gaan. Te veel drukte. Zij ziet het wel op televisie.