After party

Gisteren won Zuid-Afrika met 2-1 van Frankrijk. Dat was te weinig om door te gaan naar de volgende ronde van het WK. Even leek het erop dat zich toch nog een wonder zou voltrekken, toen Bafana Bafana in de eerste helft al snel met 2-0 voorstond en de Franse speler Gourcuff de rode kaart had gekregen. Kort daarop ging een enorm gejuich op in Guguletu, toen iedereen dacht dat het 3-0 was geworden. Maar helaas bleek dat niet het geval, want de goal werd afgekeurd vanwege buitenspel.  Bafana Bafana ligt uit het toernooi.

Ik was weer in Mzoli Meat, waar het nog drukker was dan de vorige keer. Ook waren er nog meer blanken. Toen de wedstrijd was afgelopen gingen de meesten daarvan snel weer weg. Ze waren toch wel wat bevreesd dat de vriendelijke en uitgelaten sfeer nu snel om zou slaan.

Dat was nergens voor nodig. Meteen nadat het laatste fluitsignaal klonk, begon de DJ weer geweldige muziek te draaien. Meisjes en jongens klommen op de tafels en begonnen te dansen. Een jongen in een  shirt van het Franse team zwaaide met een Franse vlag. Iedereen zwaaide mee.

“Waarom zouden we bedroefd zijn?” zei Monwa, die tijdens de wedstrijd naast mij had gestaan en mij van commentaar had voorzien, omdat het geluid op TV was weggevallen. “Iedereen is trots op Bafana Bafana. We hebben gewonnen van een wereldkampioen.”
Monwa was net klaar met zijn studie. Hij liep nu stage bij PWC in Jo’burg, zei hij.
“PWC?”
“ Price Waterhouse Coopers,” zei  Monwa.
Hij had een paar dagen vrij. Daarom was hij even terug  in Guguletu. Vroeger kwam hij hier vaak, want hij woonde aan het eind van de straat. “Mijn familie wil eigenlijk dat ik hier in Guguletu blijf, maar Jo’burg  is de plaats waar het allemaal gebeurt. Als je carrière wilt maken, moet je daar naartoe.”

Op een van de tafels naast ons trok een klein dansend jongetje alle aandacht. Het leek alsof Michael Jackson was gereïncarneerd. Weer iets verderop lieten drie meisjes in een compleet Bafana Bafana-tenue zich door het ritme van de muziek en de vuvuzela’s in vervoering brengen.
“Zijn jullie soms een damesteam?” vroeg ik de meisjes.
“No, we’re just supporting,” antwoordde een van hen. Daarna ging ze weer verder met dansen.

Bij de uitgang werd ik beetgegrepen door Molise. Hij droeg net zoals veel van de aanwezigen een shirt van Bafana Bafana. Naast hem stond zijn vriend in een wat meer gedistingeerde trui van het merk Pringle of Scotland.
Molise schudde mijn hand en liet die vervolgens niet meer los. “Ik wil je bedanken dat je hier bent gekomen,” zei Molise. “Je bent een moedige man.”
Ik vroeg hem waarom.
In buitenlandse kranten hadden ze slecht over Zuid-Afrika geschreven, zei Molise. Daarom durfden toeristen hier niet te komen.”
Ik vertelde Molise dat ik ook journalist was.
Molise pakte mij nog steviger vast en begon een heel betoog. Het kwam erop neer dat het  leven in de townships hartstikke veilig was. Daarna keek hij mij indringend aan. “Denk je soms dat ik dronken ben?”
De vriend in de Pringle-trui  kuchte zachtjes. “Ik kan het niet helemaal eens zijn met wat mijn vriend beweert, zei hij.  “Maar het is een kwestie van perceptie. Daarom wil ik jullie journalisten vragen om naar de townships te blijven komen. Kijk goed om je heen en trek dan zelf je conclusies.”

Een goedlachse man voegde zich in ons gezelschap. “Weet je wie dit is?” riep Molise. “Dit is Amos Nomnabo!”
Amos Nomnabo begon een aria te zingen en vertelde dat hij operazanger was.  Hij woonde ook in Guguletu. “Bevalt het je hier?”vroeg Amos.
Molise had inmiddels alweer een jonge vrouw omhelsd die zich uit de dansende menigte had losgemaakt. “Mag ik je voorstellen aan mijn zus,” zei Molise.
Molise wees op zichzelf, zijn zus en zijn vrienden. “Kijk ons staan. Wij zijn welopgeleide mensen. Wij zijn niet achterlijk. Wij zijn alleen maar arm.” “Welnee,” onderbrak de zus hem. “We zijn helemaal niet arm.”
Ik vertelde Molise en zijn zus dat ik een paar dagen geleden een enorme shopping mall in Mitchells Plain had bezocht.
“Precies,” zei de zus. “Dat bedoel ik.”

Er werd nog lang gedanst in Mzoli Meat.

Dit bericht is geplaatst in WK 2010, township stories en tagged als , , , , , , . Bookmark de permalink . Plaats een reactie of laat een trackback achter: Trackback URL.

3 Reacties

  1. Frieda
    Posted 23 June 2010 at 10:17 | Permalink

    Een stimulerend positief verhaal. Ik ben blij dat je dit met ons deelt.

  2. joyce
    Posted 23 June 2010 at 21:08 | Permalink

    Net je verhaal gelezen en ik vind het jammer dat ze eruit liggen. Nu is de wedstrijd Duitsland – Ghana en ik hoop dat Ghana doorgaat. Ik vind (maar wie ben ik) dat Ghana zeker moet doorgaan. Ik zag ook dat je een kaartje Nederland – Kameroen op ging halen. Geniet.
    En wij zijn een stuk rijker aan kennis geworden door je verhalen. Ik geniet van je verhalen. Tot morgen en voor vanavond selamat tidur. Tot besok.

  3. Pierre
    Posted 25 June 2010 at 17:05 | Permalink

    het wordt steeds leuker (-;

Plaats een reactie

Je email adres wordt nooit gepubliceerd of gedeeld. Verplichte velden zijn gemarkeerd *

*
*

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>